Kisah Benar.
Esok dah start sekolah semester baru. Rumah baru. Housemate baru. Sandal baru. Tudung baru. rasa macam tak sabau jugak nak pegi sekolah. Nak tengok, lecturer tu hemsem ke dak. lawa ke dak. Spoting ke dak. Tapi azam semester baru ni, tak mau ponteng kelas dah. Pasai lepas,result satu subjek semester lepas teruk pasai selalu ponteng. Kah kah kah!!
Tapi semester ni susah la sikit nak bergerak. Transpot takdak. Yang ada transpot, nak pi mana mana bukan nak ajak. Takpa la. rezeki masing masing. time susah ni la buleh tolong kita jadi berdikari sikit. Kawan yg best best pun masing masing dah duk umah sewa masing masing.
Kalau dulu, nak pinjam toaster jerit je. Sekarang tak buleh dah. Macam mana nak makan roti bakar ni. Adoiya. Dobi pun dah jauh. Nak membasuh sendiri kang kulit tangan kasar, main sabun banyak sangat. Kah kah kah!!
Esok nak pi kelas, Kasut sekolah dah kapur, letak belakang peti ais. Esok kang kering la tu. Baju sekolah pun dah iron. Stokin dah susun elok elok. buku dah susun dalam beg sekolah. Hah, dah buleh pi tido ni.
Hari ni basude Adik saya. Tadi malam bawak dia pegi makan KFC. Makan burger zinger crunch sambil bouncing bouncing. Konon tiru dalam iklan. Ketuk sekali baru diam. Tadi petang jugak dia pi amek ujian berkomputer untuk amek lesen. Nasib lulus, walau atas pagar jak. Janji lulus. Bak kata abah, ujian ni ujian paling susah. Kalau lulus ujian ni, nak amek lesen keretapi pun boleh.
Semalam, bawak kucing pegi jumpa Doktor Haiwan (kot). Dia kasi ubat dan vitamin. Perghh. Hebat kucing zaman sekarang. siap ada supplement tersendiri. Saya yg manusia pun tadak amek vitamin. Eh, ada tapi tak telan telan pun. Tapi saya dan mak dan adik dan abang la jenuh nak paksa kasi dia telan sume tu.
Ikutkan hati, mau amek gambau bersama Sang Adik dan Sang Kucing. Tapi, kamera tadak. Handpong pun dah berapa hari tak cas. Takdak bateri. Jadi, kalau ada kawan mahupun lawan, yg cuba menghubungi saya, tapi tak dapat. Paham paham la noks.
Tadi pagi pagi. Dengan berbekalkan muka tak mandi. Saya dan Si Adik. pegi ke EkonJaya, pegi beli barang mau mengelap lantai.
Tetiba, terserempak dengan sorang mamat ni kat satu selekoh. Mamat ni dulu, masa kecik. saya selalu pow duit dia.
Masa tu dalam umur 8-9 tahun. kami sama sama tunggu van, pegi sekolah. Masa tu sekolah petang lagi. Tunggu van kat pondok depan umah lama saya.
Pasai apa saya suka pow duit dia, pasai saya tak puas hati. Kenape ayah dia kasi banyak sangat duit sekolah.
So, gangsterism membuak buak dalam diri, tiap kali nak pegi sekolah. saya mesti pow duit dia. Dan kebetulan, mamat tu pun jenis lembik. Lagi la senang saya nak pow.
Tak lama dulu, saya ada cerita hal ni kat Mak. Takda la kena marah, tapi lebih kurang kena marah la sebab tu anak kawan dia.
Tapi sampai sekarang pun mamat tu nampak lembik. rasa macam nak try pegi pow lagi sekali. Kah Kah Kah!
*menggunakan kata ganti nama Saya akan membuatkan kita tampak lebih feminin walaupun jalan cerita sedikit ganas.
Dah! dah! dah!
Sejak balik ni, takda lagi rasa nya perasaan gua boleh bersenang lenang. Mesti ada yg rasa nak bom sana.. bom sini.. tendang sana... tendang sini..
Dah! dah! dah!
Kucing gua dah kene buang. Lepas satu, satu di buang. Ni lagi buat perasaan gua rasa nak bakar rumah sana.. bakar rumah sini... tumbuk pokok tu... tumbuk pokok ni...
Dah! Dah! Dah!
Tak sabar nak berjumpa dengan teman sejati kat Kolumpo. Mungkin itu boleh buat gua rasa hapi.. walau sikit.janji ada.
Dah! Dah! Dah!
Macam macam karenah manusia yg perlu gua hadapi.
Dah! Dah! Dah!
ABOUT ME

Previously known as Farhanalicious but today, I am Ibu Melur.